Tijdreizen doen we allemaal. Niet in een futuristische fantasiemachine of een vliegende DeLorean, maar in gedachten.

Een foto, een wandeling door een oude straat. De geur van bloemen of pas gemaaid gras. Het vers gebakken brood van oma, het wasmiddel van moeder, het oude horloge van vader.

De ogen sluiten en teruggaan naar herinneringen van weleer.

Herinneringen die vervagen en slijten met het klimmen van de jaren, incomplete flarden van wat ooit was.

En wie droomt er nou niet van? Om nog eens echt terug te kunnen gaan naar toen. Een moment in je kindertijd herbeleven, levensecht, alsof je erbij bent, er deel van uit maakt.

Die wens, dat menselijk verlangen dat niemand vreemd is en zo nu en dan vol verlangen, melancholie of weemoed de kop opsteekt, was de aanleiding tot de kern van Tijdschouwers.

Waar mijn vorige romans nog volledig chronologische verhalen waren, bood het concept van Tijdschouwers mij de mogelijkheid om een draai te geven aan die chronologie, zonder dat de overtuiging van de lezer in het gedrang komt.

De chronologie van het ware leven stond publicatie in de weg toen het manuscript in 2020 voltooid was, te midden van lockdowns en een pandemie die maar niet wilde wijken.

Anderhalf jaar later mocht Tijdschouwers dan toch werkelijkheid worden, met dank aan uitgeverij Leon van Dorp, mijn geduldige en kritische proeflezers en last but not least het team van Royal Theater Heerlen, waar ik op 9 november 2021 mijn nieuwe boek mocht presenteren.